Ik Twitter me te barsten
Het afgelopen weekend en koninginnendag waren rustige dagen waar ik mijn email links heb laten liggen. Alleen maar lopen op het strand, in het park, de fysieke marktplaats tijdens koningendag. Computer is niet aangeweest dus ik had tijd voor een paar goede gesprekken. Allereerst met een vriendin die ik een jaar geleden aan de blackberry had geholpen.
Ze reist de hele tijd door europa heen, is zeer computer aware, haar digitale leven is overigens dramatisch veel beter is geworden sinds ze windows heeft gediched en een Apple Mac PRO heeft gekocht en ze was voor mij een mooi voorbeeld die helemaal voor de blackberry zou vallen. Ze emailed er veel mee en heeft de laatste versie van vodafone met UMTS dus kan tegelijkertijd lekker snel browsen, emailen, telefonen en instant messaging wat zo ook allemaal gebruikt.
Hoe bevalt het apparaat nou zei ik, compleet wachtend op een dankbaar compliment dat ik haar het juiste advies had gegeven en dat haar leven veel beter en communicatiever was geworden.
Het antwoord begon goed. Hij doet het prima, ik gebruik hem erg veel onderweg, zou hem niet meer willen missen. Maar toen de 2e helft. Toch ben ik niet echt tevreden. Ik kan me toch niet uitdrukken op het kleine toetsenbord dus schrijf veel kleinere emails dan op de computer. Voor creatief schrijven moet ik toch een echt toetsenbord hebben. Maar het ergste is dat ik me zo afgeleid voel. Altijd maar weer die email die binnenkomt, en altijd het gevoel dat ik direct moet antwoorden. Ik voel me opgejaagd en gefragmenteerd.
Daar had je het weer. Het Continious Partial attention syndroom, voor het eerst door Linda Stone opgetekend. Zij werkte voor Apple en Microsoft en heeft goede observaties over technologie en mensen en die in 2005 op een Oreille conference met dit concept aankwam. Het idee dat je teveel aan het multitasken bent waardoor je van de ene interuptie in de andere vervalt, nooit iets afmaakt, teveel in de virtuele wereld wordt gesleept en uiteindelijk aan het einde van de dag je afvraagt wat je ingodsnaam gedaan hebt. In plaats dat technologie je vrijmaakt wordt je er een slaaf van. Altijd maar wachten op de volgende kick.
En elke dag brengt weer een nieuwe afleiding. De afgelopen maand is twitteren weer de nieuwe rage van het web geworden. Met twitter kun je via een SMS of een email antwoord geven op de vraag ‘what are you doing’. Het antwoord van mij kun, wat maximaal 140 karakter kan zijn kun je voor mij vinden op www.twitter.com/vincente en ik geef er net zoals vele andere minimaal 10 maal per dag antwoord op. Anderen zich kunnen abonneren op jou getwitter als ze het interessant vinden zodat je via sms, email of het web op de hoogte wordt gehouden wat jou vrienden aan het doen zijn. Het is een soort MSN met al je vrienden en kennissen. Je kunt het prima negeren maar af en toe kun je even zien waar andere mensen mee bezig houden. Wat ik zo interessant vind is dat veel mensen hier met een horror op reageren. Nog meer afleiding! Maar er zijn nu al 500.000 mensen die het gebruiken en het verdubbeld elke 2 weken. Het zijn ook vaak interessante mensen die dit doen en die iets te melden hebben waardoor het leuk is te zien wat er nu gebeurd. Het is een soort virtueel verzamelen rondom de koffie automaat. Je krijgt wat nieuwe links, hot nieuws, er werd veel getwitterd tijdens voetbal afgelopen zondag of als het TV programma dragons den op is. Ik ben er inmiddels aan verslingerd.
Is er hoop voor de connected mensheid? Of gaan we multitaskend ten onder in een pool van gefragmenteerde communicatie? Jongeren multitasken zich te barsten in nederland ook tijdens het maken van hun huiswerk. Concentratie is dan ook ver te zoeken en dit beïnvloed de resultaten helaas net zo sterk als bij volwassenen. Het is helaas een illusie om te denken dat de nieuwe breinen dit beter aankunnen. Ouderen en jongeren moeten beiden leren met deze overmaat om te gaan. Naast een cursus typen is time management en vooral het omgaan met afleiding een levensnoodzaak geworden. Integreren van deze mogelijkheden gaat met horten en stoten ik weet dat ik grenzen moet stellen voor mijn eigen nieuwschierigheid maar toch geniet ikzelf elke dag weer van de nieuwe manieren om met leuke mensen te communiceren.